Po łacinie to Hymenoptera. Potocznie określa się je również jako błonkówki. Owady te obejmują ponad sto tysięcy gatunków. Żyją na całym świecie, wykluczając tereny polarne. W większości spotkać je można w krajach tropikalnych. Wśród nich najpopularniejszymi są pszczoły, osy, mrówki, gąsieniczniki, trzpiennikowate, pilarzowate czy bleskotki i wiele innych. Posiadają one chyba największe znaczenie dla samego człowieka. Wiele z nich jest ważnych dla zapylania roślin, inne to pasożyty owadów szkodliwych itp. Pierwsze gatunki prawdopodobnie pojawiły się w permie, a najstarsze kopalne okazy pochodzą z jury. Wielkość ich ciała jest bardzo zróżnicowana, od mniej niż pół milimetra do nawet pięciu centymetrów. W większości gatunków odwłok jest oddzielony od tułowia swoistym przewężeniem. Posiadają one dwie pary błoniastych skrzydeł. Posiadają one narządy gębowe gryząco-liżące lub liżąco-ssące. Czułki są najczęściej średniej długości, czasami dłuższe od ciała. Wśród nich wyróżnia się wiele rodzin, jak trzonkówki, rośliniarki i wiele innych.
Obejmuje on ponad sto dziesięć gatunków, które występują na całym świecie za wyjątkiem terenów polarnych. Najwięcej jest ich w tropikach. Do błonkówek należą pszczoły, osy, mrówki, pilarzowate, gąsieniczki, bleskotki i trzpienikowate. Mają największe znaczenie dla gospodarki człowieka. Zapylają one rośliny, a inne to pasożyty będącą regulatorem ich liczebności. Rząd błonkówek można podzielić na dwa podrzędy, jak rośliniarki oraz stylikowce. Ich wielkość jest różna od milimetrowych do centymetrowych, jednak większość nie przekracza dwa i pół centymetra. Mają dwie pary błoniastych przezroczystych skrzydeł, które łączą się podczas lotu haczykami. Mają oczy złożone oraz trzy oczy proste. Zazwyczaj prowadzą samotny tryb życia. Niektóre z nich mają jad, który powoduje alergie, jak pszczoły czy osy, które mają żądła. Jednak niektóre są bardzo pożyteczne i pomocne człowiekowi. Najprościej można powiedzieć, że błonkówki, bo takiej też potocznej nazwy na nie się przyjmuje, to mrówki, pszczoły, osy i wiele innych, które można spotkać, szczególnie latem każdego dnia.
Mrówkowate
Należą one do podrzędu trzonkówek. Są niezwykle rozpowszechnione. Znaleźć je można praktycznie na każdej szerokości geograficznej świata. Tworzą one swoiste społeczności kastowe w gniazdach. Liczbę ich gatunków liczy się na około dwanaście tysięcy. W Polsce spotkać można ponad sto gatunków. Ich głowy są silnie rozwinięte. Narządy gębowe to głównie żuwaczki. Oczy zależą od poszczególnych gatunków, a u robotnic mogą być nawet w ogóle znacznie uwstecznione. Czułki są dobrze rozwinięte, zgięte, biczykowate. Odnóża są zgrubione, a na przednich znaleźć można haczyki do czyszczenia czułków oraz otworu gębowego. Mrówki podzielone są pod względem hierarchicznym i posiadanych przez siebie obowiązków.
Pszczołowate
Większość gatunków, które wchodzą w skład tej rodziny, prowadzi głównie samotniczy tryb życia. Niektóre są kleptopasożytami bądź owadami eusocjalnymi, jak chociażby pszczoły miodne. Głównymi podrodzinami w rodzinie pszczołowatych są przede wszystkim: pszczoły właściwe, pszczolinki, koczownice oraz zadrzechnie. Jednocześnie wiele z nich dzieli się na swoiste plemiona. Wiele nowszych gatunków wydaje się być podporządkowanych w klasyfikacji do nadrodziny Apidae, jednakże nie każdy biolog się z tym zgadza.
Pialrzowate
Z łaciny określa się je jako Tenthredinidae. Są to przede wszystkim owady społeczne, najczęściej ogólnie pożyteczne. Zalicza się do nich szczególnie podrzędy rośliniarek oraz owadziarek. Należy jednakże pamiętać, że występują wśród nich również owady-szkodniki roślin uprawnych. Pilarzowate ogólnie posiadają w swoim zasobie około pięć tysięcy gatunków. Na terenie naszego kraju znaleźć można około czterysta z nich. Są one głównie szkodnikami takich roślin, jak porzeczki, agrest, wiśnie, czereśnie, jabłonie czy winorośle.
Grzebaczowate
Na terenie naszego kraju znaleźć można ponad dwieście gatunków z tej rodziny owadów błonkoskrzydłych. Wśród nich znaleźć można gatunki, które swoje larwy karmią zabitymi owadami, które zanoszą do gniazda. Czasami podają też nie zabite jeszcze, ale sparaliżowane ofiary, które nie mogą uciec i jeszcze przez kilka tygodni dogorywają zapewniając potomstwu pożywienie. Dorosłe grzebaczowate żywią się nektarem kwiatów. Każdy specyficzny gatunek grzebaczowatych posiada swój gatunek ofiar, na które poluje. Jednocześnie prowadzą one samotniczy tryb życia, a gniazda budują w ziemi. Są one haplodiploidalne.
Nastecznikowate
Należą one do błonkoskrzydłych. Najczęściej są czarne lub brunatne z koloru. Posiadają ponadto długie, wielokrotnie kolczaste nogi. Jaja swoje składają w ciałach żywych jeszcze, ale sparaliżowanych pająków. Właśnie tymi „otoczkami” żywią się potem ich larwy, gdy się wyklują. Znaleźć tutaj można kilka głównych podrodzin, wśród których wymienić należy przede wszystkim: Ceropalinae, Ctenocerinae, Pepsinae oraz Pompilinae. Głównymi dwoma gatunkami, które najczęściej można spotkać, są: Aporus pollux oraz Auplopus carbonarius.
Ździeblarzowate
Po łacinie określa się je jako Cephidae. Są one jedną z rodzin owadów rzędu błonkoskrzydłych, błonkówek. Wyróżnić można tutaj ponad sto gatunków owadów. Są one szkodnikami. Ich larwy żyją przede wszystkim w źdźbłach traw oraz zbóż. Należy przyznać, że poprzez swoje małe rozmiary są one raczej trudne do złapania. Jednocześnie powodują duże szkody. Najczęściej występują w gromadach, rzadziej samotnie. Najczęściej pojawiają się w klimacie umiarkowanym, a więc również występują na terenie naszego kraju.